Als bloemist ben je betrokken bij veel blije maar ook verdrietige omstandigheden. Het bloemwerk wat ik hiervoor maak, is in beide gevallen erg dankbaar werk. Want wat is het leuk om ‘s morgens bij een wat nerveuze bruidegom aan te komen, en hem te helpen met het bevestigen van zijn corsage. De familie er omheen, die allen erg uitgelaten zijn.
Maar het komt ook voor dat iedereen in de stress is. Zo kwam ik bij een bruidegom, waarbij zijn moeder alleen maar haar tranen depte…leuk hoor, jij gaat trouwen en je moeder huilt erom pffff. Of je komt ergens en iedereen rent en vliegt door elkaar heen, druk in de voorbereidingen. Wanneer ik toen iemand in de keuken aanspreek over waar ik de bruidegom kon vinden, keek ze mij alleen maar glazig aan. Ook is het wel eens voorgekomen dat ik op de afgesproken tijd aan de deur stond en er helemaal niet open gedaan werd. Het was wel wat vroeg, dus ik bedacht mij dat de bruidegom zich verslapen had. En dat was ook zo!!!! Er kwam na lang bellen en kloppen een slaperig hoofd uit de opening van de voordeur.
Het moeilijkste van mijn vak is het bezorgen van rouwbloemwerk. Ik weet dat het erbij hoort, maar ik moet altijd even slikken voordat ik aanbel. Ik weet natuurlijk nooit wat ik aantref. Groot verdriet om het verlies van een geliefd persoon treft mij ook. Toch heb ik door de jaren heen wel geleerd om daar professioneel mee om te gaan. In de meeste gevallen ken ik de overledene niet. Wanneer ik het bloemwerk bij de kist plaatst, is deze soms open. En ja, dan zie je iemand erin liggen. Als de uitvaartverzorger zijn of haar werk goed gedaan heeft, is de overledene heel mooi en is het helemaal niet eng om daar te zijn. Dan zijn de nabestaanden erg blij met je bezoek. Vaak vertellen ze hun verhaal. En dat maakt dit werk wel weer heel speciaal!
Vreugde en verdriet in mijn vak ligt dus dicht bij elkaar. Beiden horen bij het leven, en ik ben dankbaar dat ik een stukje hierin mag mee beleven; het maakt mij rijk!
